Η οξεία σκωληκοειδίτιδα εκδηλώνεται με ήπιο πόνο στην περιοχή του στομάχου στην αρχή, μαζί με γαστρεντερικές διαταραχές (έμετο ή διάρροια), γενικά δυσφορία και ανορεξία. Αργότερα, ο πόνος μετατοπίζεται και εντοπίζεται χαμηλότερα δεξιά, ενώ γίνεται επίμονος και βασανιστικός και πολλές φορές επιδεινώνεται με τις κινήσεις, το βήχα κ.λπ. Επιπρόσθετα εκδηλώνεται και πυρετός.Το ιστορικό ανορεξίας και του περιομφαλικού άλγους που ακολουθείται από ναυτία, άλγος στο δεξιό λαγόνιο βόθρο και εμετούς περιγράφεται μόνο από το 50%των ασθενών. Η μετακίνηση του άλγους από την περιομφαλική περιοχή στο ΔΕ λαγόνιο βόθρο αποτελεί σημαντικό στοιχείο στο ιστορικό του ασθενούς μιας και αυτό το εύρημα αναγνωρίζεται από το 80%των ασθενών Εάν υπάρχουν έμετοι, αυτοί συνήθως ακολουθούν τον πόνο. Ναυτία αναφέρουν το 61-92% των ασθενών και ανορεξία το 74-78% των ασθενών. Διάρροια ή δυσκοιλιότητα αναφέρεται επίσης από το18% των ασθενών.

Η συνήθης θεραπεία της οξείας σκωληκοειδίτιδας είναι χειρουργική. Η συντηρητική αντιμετώπιση εγκυμονεί  κινδύνους όπως την δημιουργία αποστήματος ή την ρήξη στην περιτοναϊκή κοιλότητα (περιτονίτιδα) που συνοδεύονται από μείζονες επιπλοκές που μπορεί να απειλήσουν την ίδια τη ζωή του ασθενούς. Πρόσφατη όμως βιβλιογραφία αναφέρει ότι ασθενείς με διάτρηση σκωληκοειδούς, ήπια συμπτώματα και τοπικό απόστημα ή φλέγμονα (plastron) το οποίο έχει απεικονιστεί στην αξονική τομογραφία, μπορεί να αντιμετωπισθεί και με ενδοφλέβια χορήγηση αντιβιοτικών και παροχέτευση του αποστήματος υπό αξονικό τομογράφο. Εάν τα συμπτώματα του ασθενούς υποχωρήσουν, ο πυρετός παρουσίαση ύφεση και τα λευκά είναι φυσιολογικά ο ασθενής μπορεί να πάρει εξιτήριο και να υποβληθεί σε σκωληκοειδεκτομή μετά από 4-8 εβδομάδες. Αυτή η αντιμετώπιση είναι επιτυχής στην πλειονότητα των ασθενών με επιπλεγμένη οξεία σκωληκοειδίτιδα και τοπικό απόστημα.